بخیه کردن

«لغت نامه دهخدا»

[بَخْ یَ / یِ کَ دَ] (مص مرکب) بخیه زدن. (یادداشت مؤلف) (فرهنگ فارسی معین). || کنایه از فاش کردن راز. (آنندراج) :
دمی که بخیه کند راز من بلند شود
صدای خندهء چاک از لب گریبانها.
سالک یزدی (از آنندراج).