بدی

«لغت نامه دهخدا»

[بِ دا] (ع مص) (از «ب د و»)(1) دارای بداه(2) شدن زمین. (از ناظم الاطباء). بداوه ناک شدن زمین(3). (از منتهی الارب). دارای سماروغ شدن زمین. (از شرح قاموس).
(1) - از باب سمع. (ناظم الاطباء).
(2) - بداه؛ سماروغ یا نوعی خاک. (ناظم الاطباء).
(3) - بداوه؛ سماروغ یا نوعی خاک. (منتهی الارب).