برز

«لغت نامه دهخدا»

[بَ] (ع ص، اِ) زمین فراخ و خالی. (منتهی الارب). || پارسا و زیرک. رجل برز و برزی؛ مردی پارسا و زیرک. مرد پارسا. (منتهی الارب). || سائل. (یادداشت مؤلف).