برصواب

«لغت نامه دهخدا»

[بَ صَ] (ص مرکب) صائب. درست : چون می بینم که رأی شما بر صواب است مرا بر سر آن سخن گفتن حکمت نباشد. (گلستان سعدی).
جهانت خوش و رفتنت برصواب
عبادت قبول و دعا مستجاب.سعدی.