«لغت نامه دهخدا»
[بَ فَ خوَرْ / خُرْ دَ](مص مرکب) خوردن به سنگ فسان یعنی سنگی که با آن شمشیر و کارد و جز آن تیز کنند. مجازاً، تیز شدن تیغ و خنجر و امثال آن. (آنندراج) : نی تند گردد آن و نه این سوده میشود هرچند تیغ مهر خورد بر فسان برف. محمد سعید اشرف (آنندراج).