بریده گشتن

«لغت نامه دهخدا»

[بُ دَ / دِ گَ تَ] (مص مرکب) بریده گردیدن. بریده شدن. منقطع شدن :
ور سایه ز من بریده گردد
هم نیست عجب ز روزگارم.خاقانی.
انقطاع؛ بریده گشتن و گسستن رسن. (از منتهی الارب). || منقرض گشتن : بر دست ماهویه مرزبان مرو کشته شد و نسل ملوک فرس بریده گشت. (فارسنامهء ابن البلخی ص26). و رجوع به بریده گردیدن شود.