«لغت نامه دهخدا»
[ اَ بُلْ حُ سَ ] (اِخ) احمدبن حسین بن احمد واعظ، معروف به ابن سماک. معاصر القادر بالله و القائم بامرالله عباسی. مولد او به سال 330 ه . ق. وی حدیث از جعفر خالدی و دیگران فراگرفت و در جامع منصور و جامع مهدی موعظت میکرد و مائل بتصوف بود. وفات وی424 در نودوپنج سالگی روی داد. رجوع به نامهء دانشوران ج1 ص438 شود.