پرطمع

«لغت نامه دهخدا»

[پُ طَ مَ] (ص مرکب) که چشمداشت بسیار دارد. طماع :
قناعت سرافرازد ای مرد هوش
سر پرطمع برنیاید ز دوش.سعدی.
چه خوش گفت خرمهره ای در گلی
چو برداشتش پرطمع جاهلی.سعدی.
پرطمعی.
[پُ طَ مَ] (حامص مرکب)طماعی. پرچشم داشتی.