پرگوهر

«لغت نامه دهخدا»

[پُ گَ هَ ] (ص مرکب) که گوهر و اصلی بزرگ دارد. پرگهر :
بدو گفت کای شسته مغز از خرد
به پرگوهران این کی اندر خورد.فردوسی.
پرگوی.
[پُ] (نف مرکب) پرگو. بسیارگوی. پرسخن. پرگو. ثَرّ. ثَره. فراخ سخن. مکثار. بسیارسخن. آنکه بسیار سخن گوید. قوّال. قُوله. (منتهی الارب). درازنفس. ابن اقوال. بس گوی. مِسهب. و در تداول عوام، پرحرف. پرروده. روده دراز. پرچانه. و وِرّاج. مقابل کم گوی :
ای ساخته بر دامن ادبار تنزل
غمّاز چو ببغائی و پرگوی چو بلبل.
منجیک.
مُسحنفر؛ مرد پرگوی. قُراقِرَه؛ زن پرگوی. (منتهی الارب). و رجوع به پرگو شود.
پرگهر.
[پُ گُ هَ ] (ص مرکب) پرگوهر. || صاحب گوهری نیک. صاحب اصلی بزرگ :
سپهبد چنین گفت با بخردان
که ای نامور پرگهر موبدان.فردوسی.
هر آن عشق یوسف که زین پیشتر
بد اندر دل آن بت پرهنر
سبک جملگی جمع شد سربسر
میان دل یوسف پرگهر.
شمسی (یوسف و زلیخا).
پرگیا.
[پُ] (ص مرکب) گیاه ناک :
یکی کوهش آمد بره پرگیا
بدو اندرون چشمه و آسیا.فردوسی.
پرگیرودار.
[پُ رُ] (ص مرکب) پرچنگ و چلب. پرشور و غوغا.