پرمشعله

«لغت نامه دهخدا»

[پُ مَ عَ لَ / لِ] (ص مرکب) که مشعله بسیار دارد. سخت منور. بسیار روشن : جهان از غریو رعد و کوس و نهیب برق و شمشیر پرمشعله شد. (ترجمهء تاریخ یمینی).
پرمشقت.
[پُ مَ شَ ق قَ] (ص مرکب)صاحب رنج و مشقت و تعب بسیار.