ابوالعباس

«لغت نامه دهخدا»

[اَ بُلْ عَبْ با] (اِخ) موره زن بغدادی. یکی از شیوخ طریقت تصوف اص از مردم ایران و ساکن بغداد بود. خواجه عبدالله انصاری در کتاب خویش ذکر او آورده است. و از سخنان اوست که گفتی تن را بکار دار پیش از آنکه او ترا بکار دارد. و گاه بدین بیت ترنم کردی:
لقد جلب الفراغ علیک شغ
و اسباب البلاء من الفراغ.
و موره زن صیقل و روشن گر است. رجوع به ج 2 از نامهء دانشوران ص 398 شود.