پومپه

«لغت نامه دهخدا»

[پُ پِ] (اِخ)(1) (کنئوس) ملقب به کبیر. کنسول روم به اتفاق کراسوس از 70 ق. م. و از یاران سیلا. مقتول در 47 ق.م. هنگام فرار از چنگ سزار بمصر. (رجوع به تاریخ رم آلبرماله و ایران باستان ج 3 شود).
(1) - Pompee.