«لغت نامه دهخدا»
[زِ دَ] (ترکیب وصفی، اِ مرکب) پیاز موش. عُنصُل. عُنصَل. عُنصَلاء. عُنصُلاء. (منتهی الارب). پیاز صحرائی. بصل الفار. اسقال. (منتهی الارب). اسقیل. (منتهی الارب). دوائیست که آن را بعربی بصل الفار گویند. اگر موش بخورد بمیرد و از خواص او آن است که اگر گرگ پای بر برگ او بگذارد همینکه بردارد لنگ شده باشد و اگر ساعتی توقف کند البته بیفتد و بمیرد. (برهان).