پیاز موی

«لغت نامه دهخدا»

[زِ] (ترکیب اضافی، اِ مرکب)بن موی در پوست تن که موی بر آن استوار است. کونهء موی در پوست تن. بیخ مو. اصل الشعر(1). پیازک.
(1) - Bulbe de cheveux.