پی پرکرده

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ پُ کَ دَ / دِ] (ن مف مرکب) کره اسب و خر قوی شده و جز آن دو. || کنایه است از زیرک و مجرب. (فرهنگ نظام). مرد کارآزموده و گرم و سرد روزگار چشیده. (آنندراج) :
نقش پای ناقه را از رشک می پوشد بخاک
چون صبا هرگز ندیدم رند پی پر کرده ای.
میرمحمد علی رایح.
بیاد نواساز پر کرده پی
ز خویشم تهی ساز و بردار پی.ظهوری.
طالب دنیا عجب نامردِ پی پر کرده است
داده دایم پشت بر دنیا که دنیا رو کند.
(از فرهنگ نظام).