پی پینگ

«لغت نامه دهخدا»

[پِ پی] (اِخ)(1) نام قدیم پِکن پایتخت قدیمی چین. امروزه کرسی (هوپه)، در جوار دیوار عظیم چین، دارای 800000 تن سکنه و رصدخانه و کتابخانه ها و ابنیهء زیبا. پی پینگ سابقاً دارای چند قسمت مشخص بود: شهر خارجی یا شهر چینی؛ شهر داخلی یا شهر تاتاری یا منچو؛ شهر زرد یا شهر امپراتوری؛ شهر سرخ یا حرم، که در آنجا قصر امپراطور بود. این شهر در 1860 م. بدست فرانسویان و انگلیسیان سپس در 1900 بسرعت توسط دول اروپائی اشغال گردید.
(1) - Pei-Ping.