پیرآموز

«لغت نامه دهخدا»

(اِ مرکب) علمی که کسی در زمان پیری بیاموزد. (آنندراج). || (ن مف مرکب) که از پیر آموخته باشد. که پیر تعلیم دهد :
در مکافات آن جهان افروز
خواند بر شه فسون پیرآموز.نظامی.