ابوالغرانیق

«لغت نامه دهخدا»

[اَ بُلْ غَ] (اِخ) ابوعبدالله محمد ثانی، ابن ابی ابراهیم احمد از امرای بنی اغلب بشمال افریقیه. او پس از برادر خویش زیاده الله در 250 ه . ق. امارت یافت و بزمان وی مسلمانان جزیرهء مالطه(1) را تسخیر کردند و در سواحل طرابلس غرب قلاع جنگی بساختند و قسمتی از جزیرهء صقلیه(2) را نیز از روم انتزاع کردند. وفات ابوالغرانیق به سال 261 ه . ق. بود.
(1) - Malte.
(2) - Sicile.