پیش خود

«لغت نامه دهخدا»

[شِ خَودْ / خُدْ] (اِ مرکب) از تلقاء نفس. || پیش خود برپا و خود برپا: خودسر و خودرأی. گویند اینهمه پیش خود برپا مباش بسر خواهی افتاد. (آنندراج) :
یار باید پند ناصح نشنود
سرو بالا پیش خود بر پای باش.
نعیمی گیلانی.
خودستا و خودپسند و خودسر و خودرا مشو
نیستی گر بندهء خود پیش خود برپا مشو.
تأثیر.
بگذر از آئینه محو آن قد رعنا مباش
التفاتی هم بما کن پیش خود برپا مباش.
محمدسعید اشرف.