پیغمبرزاده

«لغت نامه دهخدا»

[پَ / پِ غَ بَ دَ / دِ] (اِ مرکب) فرزند پیغمبر. اولاد رسول. ج، پیغمبرزادگان : زکریا در محراب نشسته بود، و بنی اسرائیل و علماء و پیغمبرزادگان نشسته بودند. (قصص الانبیاء ص203). گفت ای فرعون دست از بنی اسرائیل بدار و ایشان را زحمت مده و ببندگی مدار که ایشان آزادند و پیغمبرزادگانند. (قصص الانبیاء ص99).