«لغت نامه دهخدا»
(اِخ) ابن یواکیم بن منصوربن سلیمان طانیوس اده ملقب به ملاظ. شاعر و دانشمند علوم قضائی است که بسال 1856 م. به عبدا (لبنان) متولد شد و پس از فراگرفتن مقدماتی به بیروت رفت و به تحصیل فقه اسلامی پرداخت و در مدرسهء مارونیه و سپس در مدرسه الیهود تدریس کرد و بریاست دارالانشاء محکمهء کسروان نایل گشت. آنگاه عضو محکمهء زحله و محکمهء شوف شد. پس از آن بریاست دارالانشاء دایرهء حقوق استینافیهء لبنان رسید. در پایان عمر خللی در شعور او راه یافت و یک سال در غفلت و دوری از مردمان بسر برد و سپس بسال 1914 م. درگذشت. (معجم المطبوعات ج2 ستون 1795). زرکلی در اعلام افزاید او را اشعاری است که مقداری از آنها را در دیوان ملاظ جمع آوری کرده اند. (اعلام زرکلی ج1 صص 161-162).