تاوخانه

«لغت نامه دهخدا»

[نَ / نِ] (اِ مرکب) تابخانه، که گرم خانه باشد. (آنندراج) (ناظم الاطباء). حمام. (ناظم الاطباء). تاوانه. ||منزل تابستانی. (ناظم الاطباء). رجوع به تاوانه و تابخانه شود. ||کوره. (ناظم الاطباء). ||تابخانه یعنی کاروانسرا(1). (لسان العجم شعوری ج1 ورق 291).
(1) - در مأخذ دیگر به این معنی دیده نشد.