تایب

«لغت نامه دهخدا»

[یِ] (ع ص) بازگردنده از گناه. (فرهنگ دهار). تائب، نعت است از توبه :
گاه آن آمد که عاشق برزند لختی نفس
روز آن آمد که تایب رای زی صهبا کند.
منوچهری.
رجوع به تائب شود.