تایه

«لغت نامه دهخدا»

[یَ / یِ] (اِ) تلی از پهن خشک برای سوخت حمام یا جز آن. ||علف روی هم انباشته. خرمن سوخت حمام یا جز آن. خرمن.
- تایهء علف؛ تودهء علف. (ناظم الاطباء). تلی از علف، خرمن علف که برای سوخت یا جز آن انبار کنند.
- تایهء پهن؛ تودهء بزرگ سرگین چارپایان که بر بام حمام یا جای دیگر گرد کنند. رجوع به تایه زدن شود.