تئودوز دوم

«لغت نامه دهخدا»

[تِ ءُ دُ زِ دُوْ وُ] (اِخ)(1)تئودوز (تئودوسیوس) جوان، امپراتور مشرق (408-450 م.)(2). فرزند «آدکاریوس» و نوهء تئودوز بزرگ بود. وی جانشینی فرزندان پدر خود را تحصیل کرد. ابتدا بعنوان قیم «آنتِه میوس» بفرماندهی قشون و حکومت رسید. سپس با همین عنوان بجای خواهرش «پول شه ری» حکومت کرد. سیاست خارجی حکومت وی چندان رضایتبخش نبود. در سال 421 م. از ایرانیان و در 441 از «وندالها» شکست خورد. در سال 443 مجبور شد با آتیلا معاهدهء صلح شرم آوری را امضا کند. علاوه بر این حکومت او اغلب گرفتار سرکشی های مذهبی میشد و در سال 449 رأی به الحاد او دادند. دانشگاه قسطنطنیه در زمان او پایه گذاری شد. و از او است: مجموعهء قوانین «تئودوزین»(3).
(1) - Theodose II. (2) - در لاروس قرن بیستم چ 1933: (401-450 م.).
(3) - Theodosien.