تبائید

«لغت نامه دهخدا»

[تِ] (اِخ)(1) در قسمت های جنوبی مصر قدیم که امروز «صعید» نامیده میشود و شهر «تب» باستانی پایتخت آن بود، این ناحیه در بیابانی قرار دارد که از شرق بغرب امتداد یافته است، و همین امر موجب شد که در اواخر قرن سوم میلادی گروهی از مسیحیان برای فرار از آزار و شکنجه بدین جای پناه برده و بطور انزوا در آن بسر بردند. مشهورترین آنان «سن آنتوان»(2)، «سن ماکر»(3)، «سن پاکوم»(4) و «سن سیمئون ستیلیت»(5) بودند. رجوع به «صعید» و «تب» شود.
(1) - Thebaide.
(2) - Saint Antoine.
(3) - Saint Macaire.
(4) - Saint Pacome.
(5) - Saint Simeon Stylite.