تباوس

«لغت نامه دهخدا»

[تَ وُ] (معرب، مص) مأخوذ از بوسهء فارسی. بوسیدن مر یکدیگر را. (ناظم الاطباء)(1).
(1) - این صورت در قوامیس دیده نشده ولی بَوس آمده: «باسه، بوساً؛ بوسید آنرا، معرب است.» (منتهی الارب).