تب ستان

«لغت نامه دهخدا»

[تَ سِ] (نف مرکب)تب ستاننده. گیرندهء تب. دافع تب :
از بهر تب بریدن خود دست آز را
از نیستان هیچکسی تب ستان مخواه.
خاقانی.