تپانچه زنان

«لغت نامه دهخدا»

[تَ چَ / چِ زَ] (نف مرکب، ق مرکب) در حال تپانچه زدن :
بفریاد از ایشان برآمد خروش
تپانچه زنان بر سر و روی و گوش.(بوستان).
رجوع به طپانچه زنان شود.