«لغت نامه دهخدا»
[تَ] (ع مص) نیکو کردن. (تاج المصادر بیهقی). نیکو کردن و آراستن چیزی را. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء). و منه حدیث ابی موسی: لو علمت انک تسمع لقراءتی لحبرتها لک تحبیراً. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء). || نیکو نوشتن خط و آراستن سخن و شعر و غیر آن. (منتهی الارب) (آنندراج) (ناظم الاطباء) (اقرب الموارد) (قطر المحیط). نیکو و مزین کردن کلام و خط و شعر. (فرهنگ نظام). || قرار دادن حِبْر در دوات. (اقرب الموارد) (قطر المحیط).