ابوالقاسم

«لغت نامه دهخدا»

[اَ بُلْ سِ] (اِخ) امام الدین رافعی بن ابوسعید رافعی قزوینی مشهور به بابویه. او در 633 ه . ق. بقزوین درگذشته است و مولف شرح صغیر و کبیر اوست. و قطعهء ذیل به پدر و پسر هر دو نسبت شده است:
طلب کردن علم از آن است فرض
که بی علم کس را بحق راه نیست
کسی ننگ دارد ز آموختن
که از ننگ نادانی آگاه نیست.
رجوع به مجمع الفصحاء و ریاض العارفین شود.