«لغت نامه دهخدا»
[اَ بُلْ سِ] (اِخ) عبدالله بن محمد بن عبدالعزیزبن المرزبان بن شاهنشاه بن بنت احمدبن منیع بغوی. اصل او از بغشور شهرکی میان هرات و مروالروذ و مولد او بغداد به سال 213 ه . ق. و وفات در سنهء 317 ه . ق. بوده است. وی از علی بن الجعد و خلف بن هشام البزاز و عبیداللهبن محمد بن عائشه و احمدبن حنبل و علی بن المدینی و جز آنان حدیث شنید و از او یحیی بن محمد بن صاعد و عبدالباقی بن قانع و محمد بن عمر الجعابی و دارقطنی و ابن شاهین و ابن حیویه و بسیاری دیگر روایت کنند و او ثقه و ثبت و مکثر و فهم و عارف است و او را بغوی از آن روی نامند که جد وی احمدبن منیع از مردم بغشور بود لیکن خود او از بغداد است. رجوع به معجم البلدان یاقوت بکلمهء بغشور شود.