آذرشین

«لغت نامه دهخدا»

[ذَ] (اِ مرکب) سمندر. || حربا. و در بعض فرهنگها در شعر منوچهری بجای آذرشب آذرشین ضبط کرده و شعر را شاهد برای آذرشین آورده اند(1).
(1) - مؤلف در ذیل عنوان پنبهء کوهی چنین توضیح داده اند: «آذرشین و آذرشب هر دو غلط است و آذرشُب صحیح آن است».