ابوالنجیب

«لغت نامه دهخدا»

[اَ بُنْ نَ] (اِخ) جزری. شدادبن ابراهیم بن حسن ملقب به طاهر. شاعر مادح مهلبی وزیر معزالدوله و نیز مداح عضدالدولهء دیلمی و وفات او در حدود چهارصد هجری بود. از اوست:
قلت للقلب مادهاک ابن لی
قال لی یاتع(1) الفرانی فرانی
ناظراه فیما جنت ناظراه
او دعانی امت بما اودعانی.
و نیز از اوست:
افسدتم نظری علی فما اری
مذ غبتم حسناً الی ان تقدموا
فدعوا غرامی لیس یمکن ان تری
عین الرضا و السخط احسن منکم.
و هم از اوست:
اری(2) جیل التصوف شرَّ جیل
فقل لهم و اهون بالحلول(3)
أقال الله حین عشقتموه(4)
کلوا اکل البهائم و ارقصوا لی.
و نیز:
اذا المرء لم یرض ما امکنه
و لم یأت من امره احسنه
فدعه فقد ساء تدبیره
سیضحک یوماً و یبکی سنه.
و نیز:
بلادالله واسعه فضاها
و رزق الله فی الدنیا فسیح
فقل للقاعدین علی هوان
اذا ضاقت بکم ارض فسیحوا.
رجوع به فوات الوفیات ج1 ص167 و معجم الادبا ج4 ص 261 و 262 شود.
(1) - بائع. (معجم الادباء).
(2) - کذا فی فوات الوفیات، و در معجم الادباء: اَیا جیل...
(3) - لقد جئتم بامر مستحیل.
(4) - ا فی القرآن قال لکم الهی. (معجم).