ابوالهیجاء

«لغت نامه دهخدا»

[اَ بُلْ هَ] (اِخ) شهفیروزبن شعیب عبدالسیدبن منصور اصفهانی. یاقوت گوید: او ادیبی فاضل و شاعر و در نظم و نثر مجید بود. وی ادب از ابی جعفر محمد بن احمدبن مسلمه و استادان دیگر فراگرفت. و او را مقاماتی است که به سال 490 ه . ق. انشا کرده است و وفات وی به سال 530 ه . ق. بود و از شعر اوست:
لااستلذ العیش لم أدأب له
طلباً و سعیاً فی الهواجر و الغلس
و أری حراماً ان یواتینی الغنی
حتی یحاول بالعناء و یلتمس
فاحبس نوالک عن اخیک مُوَفّرا
فاللیث لیس یسیغ الا ما افترس.
و نیز او راست:
و ساق بت اشرب من یدیه
مشعشعه بلونٍ کالنجیع
فحمرتها و حمره وجنتیه
و نورالکاس فی نورالشموع
ضیاء حارث الابصار فیه
بدیع فی بدیع فی بدیع.
و رجوع به فوات الوفیات ج1 ص188 شود.