آذین بستن

«لغت نامه دهخدا»

[بَ تَ] (مص مرکب) به آذین کردن :
نوروز جهان چون بت نوآیین
از لاله همه کوه بسته آذین.کسائی مروزی.
ببستند [ رومیان ] آذین ببیراه و راه
برآواز شیروی پرویزشاه
برآمد هم آواز رامشگران
همه شهر روم از کران تا کران.فردوسی.
ببستند آذین بشهر اندرون
پر از خنده لبها و دل پر ز خون.فردوسی.
بدان شهر بودیش جای نشست
همه شهر سرتاسر آذین ببست.فردوسی.
تبیره ببردند و پیل از درش
ببستند آذین همه کشورش.فردوسی.
ببستند آذین بشهر و براه
که شاه آمد از دشت نخجیرگاه.فردوسی.
ببستند آذین براه و بشهر
همی هر کس از کام برداشت بهر.فردوسی.
ابر فروردین گوئی بجهان آذین بست
که همه باغ پرند است و همه راغ حریر.
فرخی.
فضل بن حمید اندر آمد مردمان شهر آذین بستند. (تاریخ سیستان). و شهر را آذین بسته بودند آذینی از حد و اندازه گذشته. (تاریخ بیهقی). و صحن گیتی را بنور علم و معرفت آذین بستند. (کلیله و دمنه).