آرون

«لغت نامه دهخدا»

(اِ) صفت نیک. خصلت حمیده. خوی خوش :
به آرون او نیست در بوم و رست
جهان را به آرون و آذین بست (کذا).
عنصری(1).
(1) - ن ل :
به آرون او نیست در بوم و دشت
جهان را به آرون و آذین بجست.