«لغت نامه دهخدا»
[ری یَ] (ع اِ) (شاید از ریشهء فارسی آرواره) سوراخ که دندان در آن جای دارد. (بحرالجواهر). || آریّ. آخیه که چهارپایان را بدان بندند. معلف. ج، اواری.
