آسان فکن

«لغت نامه دهخدا»

[فَ / فِ کَ] (نف مرکب / ن مف مرکب) که زود تن دردهد. که منعی پیش نیارد. زودهِل. سست هِل: زنی آسان فکن؛ غیراَبیّه. غیرمنعه :
ز دانا شنیدم که پیمان شکن
زن جاف جاف است آسان فکن(1).
ابوشکور (از فرهنگ اسدی و فرهنگ شعوری).
رجوع به سست هِل و آسال و آسان شود.
(1) - ن ل: بل کم ز زن.