آسمان

«لغت نامه دهخدا»

[سْ / سِ] (اِ) نام روز بیست وهفتم یا بیست وپنجم و بعضی بیست وششم گفته اند از هر ماه فارسی. و در این روز نیک است بسفر دور شدن و نشاید هیچ کار دیگر کردن :
مه بهمن و آسمان روز بود
که فالم بدین نامه پیروز بود.فردوسی.
آسمان روز ای چو ماه آسمان
باده نوش و دار دل را شادمان.مسعودسعد.
و این بیت مسعود مثال برای روز 27 است و بس. || در تداول عوام، صحو. هوای بی ابر. || (اِخ) نام فرشتهء موکل تدبیر امور و مصالح آسمان روز :
همه ساله ز اشتاد و از آسمان
تن و جانْت با شادی و کامتان (کذا).
فردوسی (از جهانگیری).
|| نام فرشتهء موکل بر ممات یعنی عزرائیل. (برهان).