آسمان دره

«لغت نامه دهخدا»

[سْ / سِ دَ رَ / رِ / دَرْ رَ / رِ](اِ مرکب) کاهکشان. کهکشان. مجرّه. اُمُّالسماء. راه مکه. راه حاجیان. شرج. شرج السماء. (السامی) :
بکوچه ای که رَوی با کف گهرافشان
چو آسمان دره سازی ز بس گهرباری.
منجیک (از جهانگیری).
سمند از آسمان داده نشانش
بسان آسمان درّه کمانش.ثنائی.