آسه

«لغت نامه دهخدا»

[سَ / سِ] (اِ) زمین که برای کشت آماده کرده باشند. آبَسته :
چو ابر کف شه تقاطر نماید
زر از آسهء طَمْع سائل بروید.منجیک.
و این کلمه را آسر نیز ضبط کرده اند با همین شاهد، و ظاهراً آسه صحیح است. || آس. آسیا. رحی.