«لغت نامه دهخدا»
[خوَ / خُ] (اِ مرکب) ظرف آب خوردن. مشربه. آبخواره. آبخور. || شارب (موی سبلت). || نوعی از دهنهء اسب که هنگام آب دادن بر دهان او زنند.
