آشرمه

«لغت نامه دهخدا»

[شُ مَ / مِ] (اِ) زین و برگ. یراق اسب. || نمدزین.
- آشرمه دریده؛ بی سروپا، و آن دشنامی است. و رجوع به آدرم و آدرمه و اترمه شود.