آشفته روزگار

«لغت نامه دهخدا»

[شُ تَ / تِ زْ / زِ] (ص مرکب) آشفته روز :
دست نوازشی چو بزلف آشنا کنی
غافل مشو ز صائب آشفته روزگار.صائب.