آشناه

«لغت نامه دهخدا»

[شْ / شِ] (اِ) شناه. آشنا. شنا. سباحت :
بزرگان بدانش بیابند راه
ز دریا گذر نیست بی آشناه.فردوسی.
چو بشنید آوازش افراسیاب
همانگه برآمد ز دریای آب
بدستش همی کرد و پای آشناه
بیامد بجائی که بد پایگاه.فردوسی.
بدست چپ و پای کرد آشناه
بدیگر ز دشمن همی جست راه.فردوسی.