آغاره

«لغت نامه دهخدا»

[رَ / رِ] (اِ) دوالی که کفشگر بر درز میان رویه و زیرهء کفش کند تا آب و خاک در درون نشود(1). || کفهء کفش که از درونسوی افکنند.
(1) - در فرهنگ شعوری بیتی منسوب به دقیقی شاهد آمده است بدین صورت :
از هلال تو [ نو ] شده آغارهء نعلین او
روی میسودند ملایک در [ میساید ملایک بر؟ ]رکاب عرش سای.
در جای دیگر این بیت دیده نشده است و اعتمادی نیز بنقل شعوری نیست.