آفلین

«لغت نامه دهخدا»

[فِ] (ع ص، اِ) جِ آفِل :
شد صفیر باز جان در مرج دین
نعره های لااحب الاَفلین.مولوی.
ناخوشت آید مقال آن امین
در نُبی که لااحب الاَفلین.مولوی.