احرس

«لغت نامه دهخدا»

[اَ رَ] (ع ص) قدیم. کهنه. (منتهی الارب). || آنکه از هیچکس نترسد. || (ن تف) نعت تفضیلی از حراست.
- امثال: احرس من الاجل .
احرس من کلبٍ . (مجمع الامثال میدانی).