«لغت نامه دهخدا»
[اَ] (ع اِ) جِ حَشا. آنچه در سینه و شکم باشد از دل و جگر و معده و روده. (غیاث). آنچه در شکم است از دل و جگر و سپرز. (وطواط). اندرونه : چون مار همه بر تن او بترکد اندام چون نار همه در شکمش خون شود احشا. مسعودسعد. || در عرف عام، اعضائی که حشو تنور تن یعنی به درون آن باشند و در پاره ای جاها مراد مجموع چیزهاست که در میان اضلاع است از آلات تنفس و آلات غذا.